Οι σημαντικότερες παθήσεις που συγκαταλέγονται στο σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών είναι οι εξής:

• Τενοντοπάθεια των προσαγωγών.
• Τενοντοπάθεια του λαγονοψοΐτη.
• Κατάγματα εκ κοπώσεως ηβικού οστού.
• Τενοντοπάθεια του ορθού κοιλιακού.
• Κατάγματα εκ κοπώσεως του αυχένα του μηριαίου.
• Τραυματική ηβική οστείτης.
• Ρήξη του κοινού καταφυτικού τένοντα.
• Παγίδευση του θυρεοειδούς νεύρου.
• Χαλάρωσης του έξω βουβωνικού στομίου.
• Ρήξη της απονεύρωσης του έξω λοξού.
• Ρήξη της απονεύρωσης του εγκάρσιου κοιλιακού.
• Διαχωρισμός βουβωνικού συνδέσμου.

Ο τρόπος που προκαλείται το σύνδρομο είναι ένας χρόνιος ή οξύς τραυματισμός. Αυτός μπορεί να συμβεί εξαιτίας συγκεκριμένων κινήσεων, όπως είναι το ποδόσφαιρο, η εκτίναξη στο σπριντ και τα άλματα στο μπάσκετ.

Σε παλαιότερες εποχές, ο πόνος στο συγκεκριμένο σημείο ήταν σπάνια περίπτωση. Σχεδόν αποκλειστικά, οφειλόταν σε οξύ τραυματισμό των προσαγωγών μυών μετά από κάποια απότομη κίνηση, η οποία συνέβαινε συγχρόνως με σύγκρουση ή γλίστρημα, προβλή, απότομες πάσες στο ποδόσφαιρο ή απότομη αλλαγή κατεύθυνσης.

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, αθλήματα όπως είναι το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, το τένις και η ταχύτητα στο στίβο έχουν γίνει πολύ πιο δυναμικά και πολύ πιο δημοφιλή. Αντίστοιχα, οι σημερινοί αθλητές έχουν γίνει πιο “επιθετικοί”, τόσο οι ερασιτέχνες όσο και οι επαγγελματίες.

Ουσιαστικά, έχουν αυξηθεί οι απαιτήσεις και είναι μεγαλύτερες οι δυνάμεις που ασκούνται. Επιπρόσθετα, είναι σαφώς πιο έντονες οι προπονήσεις και πολύ μικρά τα διαλείμματα ξεκούρασης. Επομένως, οι συγκεκριμένοι παράγοντες καθιστούν πολύ συχνούς τους τραυματισμούς στη συγκεκριμένη περιοχή.

Έτσι, εκδηλώνεται διάχυτο άλγος, το οποίο επιδεινώνεται κατά την άσκηση και ειδικά κατά την έκταση των ισχίων και το στρίψιμο του κορμού. Γενικά, είναι πιθανό να αντανακλά ο πόνος στους όρχεις ή στον προσαγωγό. Συγχρόνως, ο πόνος γίνεται εντονότερος με το βήχα, το φτέρνισμα ή κατά τη σύσπαση των κοιλιακών μυών.

Αρχικά, ενδέχεται να είναι δύσκολο να γίνει διαχωρισμός κλινικά ανάμεσα στο συγκεκριμένο σύνδρομο και σε άλλα πιθανά αίτια βουβωνικού άλγους. Βέβαια, η σωστή λήψη του ιατρικού ιστορικού, κατά την οποία αναφέρεται το πώς και το πότε ξεκίνησαν τα συμπτώματα, είναι πολύ σημαντική για τη διαδικασία. Η κλινική εξέταση μπορεί να εντοπίσει ακόμα πιο συγκεκριμένα το σημείο που ο ασθενής νιώθει πόνο, καθώς και τυχόν βλάβες που υποκρύπτονται.

Ακόμα, στη διάγνωση συμβάλλουν και ειδικές εξετάσεις, όπως είναι οι υπέρηχοι, η μαγνητική τομογραφία και οι ακτινογραφίες. Όσον αφορά τη μαγνητική τομογραφία, είναι απαραίτητο να ακολουθούνται ειδικά πρωτόκολλα, προκειμένου η διάγνωση να είναι ακριβής.

Η πολυπλοκότητα της ανατομίας της περιοχής προκαλεί δυσκολία στη διάγνωση. Επιπρόσθετα, συνήθως συνυπάρχουν και δύο ή τρεις τραυματισμοί. Ακομα, σε ορισμένες περιπτώσεις συνυπάρχει και παθολογία από την άρθρωση του ισχίου. Σε αυτές τις περιπτώσεις, χρειάζεται να ακολουθηθεί εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση.

Με στόχο να μη γίνει το πρόβλημα χρόνιο και καταστραφεί η αθλητική καριέρα του ασθενούς, πολύ σημαντικό ρόλο παίζει η πρώιμη διάγνωση και η έγκαιρη θεραπεία.

Γενικά, στα πρώιμα στάδια και ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που η διάγνωση γίνει εγκαίρως, η θεραπεία που εφαρμόζεται είναι συντηρητική. Η συντηρητική θεραπεία για το σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών περιλαμβάνει:

• Ανάπαυση: Ενδέχεται να διαρκέσει πολλές ημέρες ή και πολλές εβδομάδες.
• Φυσικοθεραπεία.
• Αντιφλεγμονώδη φάρμακα και αναλγητικά.

Ωστόσο, η συντηρητική αντιμετώπιση είναι πιθανό να αποτύχει. Κυρίως, αυτό συμβαίνει όταν η διάγνωση έρχεται καθυστερημένα ή όταν τα συμπτώματα διαρκούν χρόνια. Όταν αποτυγχάνει η συντηρητική θεραπεία, τότε τα συμπτώματα επιστρέφουν σχεδόν αμέσως μόλις ο αθλητής επιστρέψει σε εντατική προπόνηση. Αυτό συμβαίνει ακόμα και όταν έχει προηγηθεί ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ανάπαυσης και ξεκούρασης.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, συνιστάται η χειρουργική επέμβαση.

Ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που υπάρχει ρήξη των τενόντων, τότε χρειάζεται εξ αρχής να υπάρξει χειρουργική αντιμετώπιση. Η επιτυχία της επέμβασης αγγίζει το 95% και προσφέρει μόνιμη και άμεση λύση σε αθλητές υψηλών επιδόσεων.

Φυσικά, ανάλογα με την περίπτωση, η αντιμετώπιση ενδέχεται να γίνει είτε με τη λαπαροσκοπική μέθοδο, είτε με ανοιχτή χειρουργική επέμβαση. Στην περίπτωση της λαπαροσκοπικής μεθόδου, τα αποτελέσματα είναι καλύτερα και η επάνοδος στις αθλητικές δραστηριότητες είναι ταχύτερη.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In nulla justo, placerat in sodales vitae, accumsan imperdiet tortor.